You medemblik - mei/juni 2020

Het is een vreemde tijd. We zitten al een paar weken thuis. Mijn aanstaande (we zouden 20 juni gaan trouwen) man werkt fulltime boven; ik geef onze drie kinderen les en probeer mijn eigen bedrijf in de lucht te houden. Ik vind het zwaar: onze kinderen krijgen op school extra begeleiding vanwege hoogbegaafdheid en andere problematiek. Die moet ik nu geven, als niet-onderwijsprofessional. Maar we werken met vaste schema’s en worstelen ons door de dagen. Na de eerste weken hebben we geëvalueerd. Wat misten ze nog? De kinderen wilden graag gymmen. Kan geregeld worden, de natuurspeeltuin met omringend park is om de hoek. Let wel: we gaan verder nergens samen heen. Boodschappen doe ik alleen en het enige dat ze doen is in en om huis spelen. Goed. Gym. Ik heb wat spelletjes bedacht en we hebben een bal mee. In het park lopen een paar mensen hondjes uit te laten. Terwijl ik met de kinderen doorloop naar de plek waar ik ze rondjes wil laten rennen, loopt één van de dames onze kant op. Ze loopt te bellen, maar houdt afstand. Ik geef de kinderen de instructie om over het veld rondjes te rennen, draai me om en loop naar het punt waar ik ze wil laten omkeren. Dat omdraaien had ik niet moeten doen. Op hetzelfde moment begint de bellende dame tegen ons te schreeuwen. In die seconde dat ik niet oplette, was de oudste te dicht bij haar gaan staan. Uiteraard per ongeluk. Deze slechte moeder had het even niet in de gaten. Mevrouw gaat compleet uit haar dak. Ze behoort tot de risicogroep en ze was al aan de kant gaan staan en toch laat ik mijn kinderen zo dichtbij komen. Drie gezichtjes kijken me beteuterd aan. Ik wil me nog verontschuldigen, maar ze blijft tegen me schreeuwen en laat me niet uitpraten. Ik kan haar niet uitleggen dat ik me heus wel bewust ben van de gevaren van het virus. Dat ik alleen maar probeer te compenseren wat de kinderen missen. Dat ik ook maar alle ballen hoog probeer te houden in deze bizarre tijd. Mevrouw moppert verder tegen de persoon waarmee ze aan het bellen was. Kan ze me nog even lekker zwart maken als onverantwoordelijke moeder. Oudste begint te huilen en vindt zichzelf heel dom dat ze zo dicht bij die mevrouw was gekomen. Ik leg haar uit dat deze mevrouw wat overdreven heeft gereageerd. Het mag niet baten. De gymles is voorbij. Mijn goede humeur ook. Ik hoop dat deze mevrouw geen corona oploopt, maar wel iets beter nadenkt over reageren naar mensen (en kleine kinderen!) die ze niet kent. COLUMN Coronastress Desiree