You medemblik - lente 2021

Er is een onbestemd gevoel. Al een paar dagen, misschien langer. Er klopt iets niet. Er ontbreekt iets. Maar wat? En dan weet ik het. Ik sta in de keuken om kwart over zeven ’s ochtends en het is er niet: het geronk en geknetter van het goudkleurige DAFje van achterbuurman Jos. Pet op en sigaret in de mond, blik strak naar voren, zo zit Jos achter het stuur als hij langs mijn raam sjeest. Ik zwaai weleens, maar dat heeft geen zin, hij ziet me toch niet. Dat dit vaste ochtendtafereel ontbreekt, kan twee dingen betekenen: a) Jos is naar Groningen of b) de gouden koets is stuk. Na wat onderzoek blijkt het deze keer een combinatie van de twee. Jos is naar het noorden geweest en op de terugweg - een rit van vijf uur - ging er bij Enkhuizen iets mis met de stuurinrichting. Het lukte nog net om Medemblik te bereiken. Ik tref het autootje ontmanteld voor het huis van Jos, bij mij om de hoek. Het is vrij ernstig gesteld met de patiënt, maar niet onoplosbaar. Jos is optimistisch, wat er ook gebeurt. “Ik blijf ‘m repareren totdat ie helemaal uit elkaar valt.” Het wachten is op nieuwe onderdelen. Jos deinst niet terug voor een fikse reparatie, uiteindelijk lukt het hem altijd het wagentje weer rijdend te krijgen. Al diverse keren heb ik het verhaal gehoord over hoe hij ooit het gaspedaal bediende met een kurkentrekker. Het geluid van de gouden koets, het hoort inmiddels bij deze buurt zoals het gebeier van de kerkklokken. Er wordt vast weleens over gemopperd, maar ik zou het niet willen missen. Het heeft iets geruststellends als ik ’s avonds het geronk vanuit de verte dichterbij hoor komen. “Ah, Jos is ook weer thuis.” En ’s ochtends vroeg: “Oh, is het alweer kwart over zeven?” Als ik dan nog in bed lig, weet ik dat ik me heb verslapen. GASTCOLUMN De gouden koets Maura Huig